والا من از ۲۴ سالگی دارم دارو مصرف میکنم الان ۳۴ سالمه؛هربار تا مرز قطع کردن رفتم ولی چند روز بیشتر دوام نیاوردم با وجود اینکه دوز داروهام خیلی کم هست و بابتش روانپزشکها شاکی میشدن که چرا دوز داروت انقدر کم مصرف میکنی.سعی میکردم کنترلش کنم و فقط به دارو متکی نباشم. ولی در مقابل علائمم هیچوقت فروکش نکرد حتی الان که تقریبا از نظر ذهنی با اون شدت اولیه استرس ندارم ولی نخوردن دارو به شکل فیزیکی برام اضطراب ایجاد میکنه.و عوارضی هم برام ایجاد کرده مثل سرگجیه و تنگی نفس که هیچ دلیل خونی و قلبی و ... نداره. و واقعا پشیمانم که چرا ده سال پیش پامو گذاشتم پیش روانپزشک و روانشناس...چندتا مختلف رفتم...شاید روانپزشکای دیگه خوششون نیاد این پیامو میخونن ولی من حق دارم تجربه و نظرمو بگم جزء حقوق من و آزادی بیان هست.اما من روانپزشکی ندیدم که همدردی داشته باشه و نسبت به سلامتی و سرنوشت بی تفاوت نباشه و فقط متکی به شعاردادن نباشه.با حقیقت ها و واقعیت ها فاصله دارن و فقط توی رویا و شعار زندگی میکنند حامی نیستند همدردی ندارن فقط میخوان با قرص همه چیزو رفع کنن.من بازم جمع نمی بندم و کاری به بقیه پزشکا و روانشناسها ندارم اونای که من دیدم اینطور بود که شرح دادم