قرص
دهانی
ندارد
ندارد
اين دارو براي درمان حملات حاد مانيا و هيپومانيا در اختلالات قطبي و به عنوان درمان نگهدارنده جهت كاهش حالات مانيك در بيماران دچار مانيا و پيشگيري از افسردگي در اختلالات دوقطبي به كار می رود.
1- به دليل احتمال بروز تغييرات بافتي و عملكردي كليه متعاقب مصرف طولانی مدت ليتيم درمان با اين دارو بيش از 5-3 سال توصيه نمی شود. 2- افزايش غلظت پلاسمايي ليتيم بالاتر از حد درماني ممكن است كشنده باشد. 3- در صورت بروز علائم مسموميت با ليتيم (لرزش، عدم تعادل، نيستاگموس، نارسايي كليه وتشنج) بايد درمان را قطع و در صورت لزوم مسموميت زدايي انجام داد. 4- وقتي كه غلظت پلاسمايي ليتيم به حد سمي مي رسد،معمولاً 1 يا 2 روز طول مي كشد تا علائم شديد مسموميت بروز كند. 5- در صورت تخليه سديم بدن، مسموميت با ليتيم تشديد می شود. به همين دليل از مصرف دارو هاي مدر به خصوص تيازيدها همزمان با اين دارو بايد اجتناب شود. 6- در صورت وجود بيماري قلبی-عروقی، اختلالات CNS، دهيدراتاسيون شديد، عفونت شديد، بيكفايتي كليه و احتباس ادرار با احتياط فراوان مصرف شود. 7- بررسي نوار قلبي حداقل يك بار قبل از شروع درمان و سپس در صورت نياز در طي درمان توصيه می شود. همچنين تعيين غلظت سرمي ليتيم به طور منظم در طول درمان نيز توصيه میشود. تعيين عملكرد كليه و شمارش تام و افتراقي سلول هاي خون پيش از درمان و به طور منظم در طول درمان با اين دارو توصيه می شود.
1- به دليل احتمال بروز تغييرات بافتي و عملكردي كليه متعاقب مصرف طولانی مدت ليتيم درمان با اين دارو بيش از 5-3 سال توصيه نمی شود. 2- افزايش غلظت پلاسمايي ليتيم بالاتر از حد درماني ممكن است كشنده باشد. 3- در صورت بروز علائم مسموميت با ليتيم (لرزش، عدم تعادل، نيستاگموس، نارسايي كليه وتشنج) بايد درمان را قطع و در صورت لزوم مسموميت زدايي انجام داد. 4- وقتي كه غلظت پلاسمايي ليتيم به حد سمي مي رسد،معمولاً 1 يا 2 روز طول مي كشد تا علائم شديد مسموميت بروز كند. 5- در صورت تخليه سديم بدن، مسموميت با ليتيم تشديد می شود. به همين دليل از مصرف دارو هاي مدر به خصوص تيازيدها همزمان با اين دارو بايد اجتناب شود. 6- در صورت وجود بيماري قلبی-عروقی، اختلالات CNS، دهيدراتاسيون شديد، عفونت شديد، بيكفايتي كليه و احتباس ادرار با احتياط فراوان مصرف شود. 7- بررسي نوار قلبي حداقل يك بار قبل از شروع درمان و سپس در صورت نياز در طي درمان توصيه می شود. همچنين تعيين غلظت سرمي ليتيم به طور منظم در طول درمان نيز توصيه میشود. تعيين عملكرد كليه و شمارش تام و افتراقي سلول هاي خون پيش از درمان و به طور منظم در طول درمان با اين دارو توصيه می شود.
دارو های مهاركننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE)، دارو های ضدالتهاب غیراستروئیدی، مدر های مؤثر بر قوس هنله و تیازید ها با كاهش دفع لیتیم غلظت پلاسمایی آن را افزایش می دهند. سدیم بی كربنات، استازولامید و تئوفیلین دفع لیتیم را افزایش و موجب كاهش غلظت پلاسمایی آن می شوند. گزارش شده كه مصرف همزمان لیتیم با مترونیدازول و اسپكتینومایسین موجب بروز مسمومیت با لیتیم شده است. مصرف همزمان لیتیم با فنیتوئین، كاربامازپین، وراپامیل، دیلتیازم و متیل دوپا ممكن است موجب سمیت عصبی شود. مصرف همزمان لیتیم با دارو های ضدجنون به خصوص هالوپریدول و نیز با متوكلوپرامید موجب افزایش خطر بروز عوارض خارج هرمی و احتمالاً سمیت عصبی می گردد. در صورت مصرف همزمان با لیتیم، اثر شلكننده های عضلانی افزایش مییابد. لیتیم با اثرات نئوستیگمین و پیریدوستیگمین تداخل می کند.
1- مقدار مصرف ليتيم را بايد به گونه اي تنظيم نمود كه غلظت پلاسمايي در محدوده mmol/liter4/1-4/0 قرار بگيرد. 2- در مسموميت خفيف با ليتيم، قطع دارو و تجويز مقادير زياد آب و نمك براي رفع مسموميت كفايت میکند. 3- وقتي رژيم دارويي ليتيم تثبيت شد، معمولاً هر 3 ماه یک بار غلظت پلاسمايي آن بايد اندازهگيري شود. 4- در طول دوره درمان، عملكرد تيروئيد بايد تحت نظر باشد. 5- در طول دوره درمان، بيمار بايد آب و سديم به اندازه كافي مصرف كند. 6- در صورت بروز استفراغ، اسهال، عفونت و تعريق شديد ممكن است لازم باشد مصرف ليتيم را قطع نمود يا مقدار مصرف را كاهش داد. 7- از قطع ناگهاني مصرف دارو بايد پرهيز شود. 8- براي حصول پاسخ مطلوب، ممكن است 3-1 هفته وقت لازم باشد. 9- به دليل احتمال بروز خواب آلودگي و سرگيجه، هنگام رانندگي يا كار با ماشين آلاتي كه نياز به هوشياري دارند، بايد احتياط نمود. 10- هنگام ورزش و در هواي گرم بايد احتياط نمود. در صورت ابتلا به بيماري هايي كه سبب تب، تعريق، تهوع و اسهال مي شوند، بايد احتياط نمود.
شما از این بخش میتونید وجود یا عدم تداخل دارویی بین دو دارو را بررسی کنید