سلام به هرحال اضافه وزن باعث مشکلاتی مثل دیابت میشه بهتر سعی کنید ازمایش خون و انجام بدید البته با کیت هم میتونید ازمایش بگیرید ولی ازمایش خون دقیقتر هست
در مورد کودکان شک به وجود دیابت صرفا به خاطر وزن بالاتر از نرمال اصلا پایه ی علمی نداره. بسیاری از این موارد نتیجه ی پرخوری چند ماه اول زندگی به دلیل فشار بالای شیر مادر که در اوایل سینه بیشتر حاوی آب و قند هست می‌باشند . فشار بالای سینه منجر به باعجله و بدون آرامش خوردن نوزاد میشه. در این حالت به دلیل عدم آرامش و سعی شیرخوار برای عقب نیفتادن ، غیر از شیر مقدار زیادی هم هوا بلعیده می‌شود. شیرخوار به دلیل تندخوری دیر تر از وقتی که سیر شده است احساس سیری می‌کند و مقدار بیش از حد معمول می‌خورد که به همراه هوای بلعیده شده علت دیگری برای افزایش حجم تدریجی معده و پرخوری های آینده است. مساله ی دیگر اینکه به دلیل حجم بالای شیر مادر شیرخوار موفق به خالی کردن سینه نمی‌شود که قسمت اعظم چربی و پروتئین شیر مادر در آن مرحله به کودک می‌رسد و کودک در واقع معده ی خود را بیش از حد انباشته از آب قند می‌کند که مدت زمان سیری آن حداکثر یک ساعت است و سریع هضم و جذب می‌شود و کودک در کمتر از یک ساعت احساس گرسنگی می‌کند و دوباره شیر می‌خواهد و این دور ادامه دارد . با اینکه کالری کافی دریافت کرده است باز هم گرسنه است و باز هم آب قند ابتدای سینه ی مادر. این مساله منجر به تجمع چربی بیش از حد زیر پوستی و افزایش تعداد سلول های ذخیره کننده ی چربی تا پایان عمر می‌شود. از طرفی در آینده این کودک به دلیل افزایش حجم معده با خوردن غذای بیش از حد مورد نیاز ، احساس سیری می‌کند . این حالت تنها سناریوی کودکان دچار اضافه وزن نیست . مادرانی که بدون توجه به سیگنال های اعلام گرسنگی نوزاد و شیرخوار سعی بر حل هر مشکلی با دادن شیر دارند، مادرانی که فکر می‌کنند کودک هرچقدر سنگین تر باشد سالم تر است و مورد تشویق از سوی بستگان خواهند گرفت و مادرانی که علیرغم داشتن شیر کافی ، ناباورانه از چند وعده شیر خشک برای به گفته خودشان جون گرفتن بچه استفاده می کنند در آینده کودکان چاقی خواهند داشت. بیماری‌های غدد و متابولیک هم گاهی، با احتمال خیلی کمتر، علت چاقی بیش از حد کودکان هستند . اما ارتباط این مساله با دیابت:
اگرچه در بزرگسالان معمولا بالای ۴۰ سال ، اضافه وزن خصوصا افزایش بافت چربی دیواره و زیر شکم می‌تواند علت بروز مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 شود، در کودکان دیابت نوع 2 بسیار بسیار ناشایع و بسیار مرتبط با ژنتیک است. در کودکان تقریبا همیشه دیابت از نوع توقف ترشح انسولین از پانکراس است که ارتباطی به وزن کودک ندارد و یک اختلال در سیستم ایمنی بدن هست . برعکس این کودکان علیرغم پرخوری به سرعت دچار کاهش وزن می‌شوند و بروز این دیابت بسیار ناگهانی است و کودک چند روز تا چند هفته بعد از علایمی نظير پرخوری ، پرنوشی، پر ادراری و کاهش وزن دچار حالتی حمله مانند از درد شکمی شدید و به دنبال آن کاهش سطح هوشیاری و تنفس تند می‌شوند. در ۵۰% این کودکان، این حمله که DKA نامیده می‌شود اولین تظاهر این نوع دیابت در کودک است. اگر کودک شما واقعا اجازه ی نمونه گیری خون نمی‌دهد که بعید می‌دانم ضروری باشد با بررسی این علائم پرخوری بدون افزایش وزن ، لکه های پررنگ پوستی در قسمت‌های مختلف بدن بخصوص گردن، شانه، زیر بغل و کشاله ران ، پر نوشی و پرادراراری، گرفتن آزمایش ادرار و وجود قند یا کتون در ادرار بعد از یک وعده غذای شیرین، در شرایط سلامت کامل، می‌تواند علامتی هشدار دهنده برای پیگیری بیشتر باشد.
با سلام . نفرمودید سن و وزن فرزندتان چقدر هست. در هر حال گردن یکی از نقاطی از بدن هست که احتمال به وجود اومدن کلوئید در نتیجه ی برش های جراحی در جهت غیر صحیح که البته گاهی اجتناب ناپذیر است (حتی در جهت صحیح هم دور از انتظار نیست) و همچنین زخمهای بی قاعده و بد شکل، به خصوص اگر ترمیم بدون بخیه و به صورت پر شدن خود بخودی انجام گیرد، بسیار بالاست. بهتر است تا شش ماه اول از داروهای موضعی ترمیم زخم که خاصیت ضد لک و ضد کلوئید دارن استفاده بشه. بعد از شش ماه کلوئید باید مورد پایش ماهانه قرار بگیره و تا سه ماه با مقایسه ی عکس های دقیق ماهانه اگه دیده بشه که رو به کوچک شدن هست (چون کم نیست مواردی که بعد از اتمام فعالیت ترمیمی بدن در زخم، خود بدن شروع به از بین بردن بافت اضافه ی تشکیل شده میکنه) فرصت میدیم تا اندازه ی نهایی کلوئید بعد از فعالیت سیستم ترمیم زخم بدن مشخص بشه. تو این مرحله یا بعد از توقف مرحله ی کوچک شدن خود بخود کلوئید میشه از ترکیبات پمادی ساختنی کلوبتازول به مدت یک تا دو ماه ، حداکثر کوچک شدگی کلوئید رو مشخص کرد. اگه تا اینجا اندازه ی نهایی کلوئید از نظر ظاهری و عدم ایجاد مشکل وجود اون قابل قبول بود میشه درمان رو تا ۱۸ الی ۲۰ سالگی به تاخیر انداخت که معمولا ابتدا ۳ یا ۴ نوبت تزریق تریامسبنولون رقیق شده داخل ضایعه با فواصل دو الی چهار هفته است که اگه درست انجام بشه هم جواب خوبی میده و هم مقدار وارد شده در جریان خون آنقدر ناچیز هست که قابل چشم پوشی است. در صورت عدم پاسخ یا زخم شدن ناحیه که معمولا در نتیجه ی تزریق در عمق غیر صحیح اتفاق میفته میشه با جراحی یک یا چند مرحله ای با برش در امتداد صحیح کلوئید رو کامل برداشت. در حال حاضر روش های بر پایه ی لیزر هم برای از بین بردن کلوئید ، با در نظر گرفتن محدودیت در سنین پایین و محل کلوئید هم وجود داره. در مجموع تصمیم با پزشک درمانگر هست که با علم و تجربه ی خودشون فایده ی روش درمانی رو بر اساس مرحله ی کلوئید ، سن بیمار و ... تعیین کنند و اگه برنامه ی درمانی رو تزریق تریامسبنولون گذاشتن، حتما همه چیز رو در نظر گرفتن و تا ۴ مرحله تزریق با این فرض که رقت صحیح ، عمق صحیح و انتخاب روش درمانی صحیح باشه، تاثیر قابل توجهی در رشد نخواهد داشت .
انوشه غلامی - کارشناسی ارشد مامایی
ناشناس