من فکر میکنم دچار احساس کم ارزشی و نداشتن احساس مفید بودن هستی ،به نظر میاد میخوای خودت رو تنبیه و مجازات کنی چون اونطور که از خودت به شکل ایده آل انتظار داری نبودی بنابراین فکر میکنی به درد نمیخوری یا خوب نبودی و میخوای خودت رو سرزنش کنی.و قسمتی از این حس مربوط به انتظار بقیه از تواه و قسمتیش انتظار خودت از خودت.به نظر من اول نیاز داری با حقیقت روبه رو بشی و ایده آلگرایانه و کمالگرایانه فکر نکنی اول حقیقت رو قبول کنی تا اینجا و بعد اون به خودت عشق بدی جدا از حقیقتی که میبینی و بعد این دو مرحله دنبال یک ارزش سازی یا انگیزه برای خودت باشی،دوست خوبم توی جهانی و زمینی زندگی میکنی که اکثریت به فکر منفعت خودشون هستن و کلا بخاطر تاثیر سیستمی که توش بزرگ شدن احساس همدردی و درک احساسات رو ندارن.برای اینکه بهت ارزش و احترام و محبت بدن برات شرط تعیین میکنن و چون شرطهاشون پیشنیاز داره وقتی نتونی اون شرطهارو داشته باشی شبیه آدمی هستی که طرد شدی از جامعه و کسی بهت توجه نمیکنه.تنها چیزی که انسان بطور ذاتی نیاز داره عشق بی قید و شرط هست ولی چون دریافت نمیکنه احساس میکنه حتما نسبت به بقیه خوب نبوده که لایق و شایسته احترام آسایش ومحبت باشه،هرچقدرم آسیب دیده باشی تا حدی زیادی با توقف روند" احساس بد به خود" قابل التیام هست،البته تبدیل احساس" ناامنی" به "امنیت "بخش مهمی توی حس خوب داشتن هست که قسمت سخت کار هم هست،حالا به نظرت من یک فرازمینی از سیاره دیگه ای هستم که بین انسان ها نفوذ کردم یا یک زمینی هستم که انقدر وقت گذاشتم و با شفقت به احساست و سرنوشتت بی تفاوت نبودم و واکنش نشون دادم !؟