مشخصات
موارد مصرف
اين دارو براي آنژيوكارديوگرافي، آنژيوگرافي، آئوروگرافي، آرتريوگرافي، ونوگرافي، اوروگرافي دفعي، مقطع نگاري كامپيوتري و مغز و بدن به كار می رود. | ویزیگراف 270 یک نوع تصویربرداری پزشکی است که برای تشخیص و درمان برخی از بیماریها استفاده میشود. این تکنیک معمولاً در زمینههای زیر استفاده میشود: 1. بیماریهای قلبی: ویزیگراف 270 میتواند برای تشخیص ویژگیهای قلبی مانند اندازه و شکل قلب، وجود تراکم عروقی، نقاط ضعف عضله قلب و عروق خونی استفاده شود. 2. بیماریهای عروقی: این تکنیک میتواند برای تشخیص ویژگیهای عروقی مانند تراکم عروق، وجود خونریزی یا خونریزی درونی، وجود تومورها یا خونگرمی در عروق استفاده شود. 3. بیماریهای تنفسی: ویزیگراف 270 میتواند برای تشخیص ویژگیهای تنفسی مانند وجود التهاب، عفونت، تومورها یا آسیب در ریهها و مجاری تنفسی استفاده شود. 4. بیماریهای گوارشی: این تکنیک میتواند برای تشخیص ویژگیهای گوارشی مانند وجود التهاب، عفونت، تومورها یا آسیب در دستگاه گوارش استفاده شود. 5. بیماریهای اورولوژیک: ویزیگراف 270 میتواند برای تشخیص ویژگیهای اورولوژیک مانند وجود سنگهای کلیه، آسیب در مجاری ادراری، عفونتها و تومورها استفاده شود. مهم است بدانید که استفاده از ویزیگراف 270 بستگی به نوع بیماری و تشخیص پزشک دارد. همچنین، هرگونه تصمیم درمانی باید توسط پزشک معالج شما اتخاذ شود.
عوارض و هشدارها
پیش از مصرف ویزیگراف 270 باید به پزشک در مورد حساسیت به مواد رادیواکتیو، بیماریهای کبدی، اخیراً تزریق ماده حاجب رادیواکتیو، داروهای مصرفی و حالت بارداری یا دوران شیردهی اطلاع داد.
برخی از عوارض و هشدارهای ممکن شامل حساسیتهای نفسی، حمله آسم، حمله قلبی، تنگی نفس، عفونتهای تنفسی، تشنج و تغییرات خونی میباشد.
تداخل دارویی
ویزیگراف 270 با داروهای ضد تشنج با فنی توئین، متفورمین و متاگلیپتین تداخل دارد.
نکات قابل توصیه
1- پس از مصرف این دارو احتمال بروز تداخل در آزمايشات غده تيروئيد، آزمايش بيوشيميایي ادرار، زمان توليد ترومبین، ميزان فعاليت و به هم چسبندگي پلاكت ها وجود دارد. 2- به منظور جلوگيري از دهيدراتاسيون، باید قبل از آزمايش به مقدار كافي مايعات به بيمار داده شود. 3- در حين تزريق و حداقل 60 دقيقه بعد از تزريق داخل عروقي دارو، بيمار بايد تحت مراقبت باشد. 4- تجويز گلوكوكورتيكوئيدها و آنتي هيستامين ها به منظور كاهش بروز و شدت واكنش هاي شديد در بیماران پرخطر (مثل آسم، سابقه آلرژي يا حساسيت به پني سيلين، دهيدراتاسيون، سابقه اختلالات صرعي و فئوكروموسيتوم) توصيه می شود.