سلام، اضافه‌وزن می‌تواند یکی از عوامل خطر دیابت باشد، اما به‌تنهایی به معنای داشتن دیابت نیست. برای تشخیص قطعی دیابت، آزمایش خون (مانند قند ناشتا و هموگلوبین A1C) ضروری است، اما اگر فرزندتان از آزمایش خون می‌ترسد، می‌توانید ابتدا راه‌های دیگر را امتحان کنید: بررسی علائم دیابت: به این نشانه‌ها دقت کنید: تشنگی زیاد تکرر ادرار کاهش وزن غیرطبیعی خستگی زیاد زخم‌هایی که دیر بهبود می‌یابند استفاده از گلوکومتر (دستگاه تست قند خون): می‌توانید از یک دستگاه قند خون خانگی استفاده کنید و یک تست کوچک از نوک انگشت بگیرید. این روش کمتر از آزمایشگاه ترسناک است. آزمایش ادرار: در برخی موارد، پزشک ممکن است آزمایش ادرار برای بررسی قند و کتون‌ها پیشنهاد دهد، اما این روش قطعی نیست. اگر نشانه‌های مشکوکی وجود دارد، بهتر است با یک متخصص اطفال مشورت کنید تا راهی برای انجام آزمایش بدون ترس پیدا کنید.

در مورد کودکان شک به وجود دیابت صرفا به خاطر وزن بالاتر از نرمال اصلا پایه ی علمی نداره. بسیاری از این موارد نتیجه ی پرخوری چند ماه اول زندگی به دلیل فشار بالای شیر مادر که در اوایل سینه بیشتر حاوی آب و قند هست می‌باشند . فشار بالای سینه منجر به باعجله و بدون آرامش خوردن نوزاد میشه. در این حالت به دلیل عدم آرامش و سعی شیرخوار برای عقب نیفتادن ، غیر از شیر مقدار زیادی هم هوا بلعیده می‌شود. شیرخوار به دلیل تندخوری دیر تر از وقتی که سیر شده است احساس سیری می‌کند و مقدار بیش از حد معمول می‌خورد که به همراه هوای بلعیده شده علت دیگری برای افزایش حجم تدریجی معده و پرخوری های آینده است. مساله ی دیگر اینکه به دلیل حجم بالای شیر مادر شیرخوار موفق به خالی کردن سینه نمی‌شود که قسمت اعظم چربی و پروتئین شیر مادر در آن مرحله به کودک می‌رسد و کودک در واقع معده ی خود را بیش از حد انباشته از آب قند می‌کند که مدت زمان سیری آن حداکثر یک ساعت است و سریع هضم و جذب می‌شود و کودک در کمتر از یک ساعت احساس گرسنگی می‌کند و دوباره شیر می‌خواهد و این دور ادامه دارد . با اینکه کالری کافی دریافت کرده است باز هم گرسنه است و باز هم آب قند ابتدای سینه ی مادر. این مساله منجر به تجمع چربی بیش از حد زیر پوستی و افزایش تعداد سلول های ذخیره کننده ی چربی تا پایان عمر می‌شود. از طرفی در آینده این کودک به دلیل افزایش حجم معده با خوردن غذای بیش از حد مورد نیاز ، احساس سیری می‌کند . این حالت تنها سناریوی کودکان دچار اضافه وزن نیست . مادرانی که بدون توجه به سیگنال های اعلام گرسنگی نوزاد و شیرخوار سعی بر حل هر مشکلی با دادن شیر دارند، مادرانی که فکر می‌کنند کودک هرچقدر سنگین تر باشد سالم تر است و مورد تشویق از سوی بستگان خواهند گرفت و مادرانی که علیرغم داشتن شیر کافی ، ناباورانه از چند وعده شیر خشک برای به گفته خودشان جون گرفتن بچه استفاده می کنند در آینده کودکان چاقی خواهند داشت. بیماری‌های غدد و متابولیک هم گاهی، با احتمال خیلی کمتر، علت چاقی بیش از حد کودکان هستند . اما ارتباط این مساله با دیابت: اگرچه در بزرگسالان معمولا بالای ۴۰ سال ، اضافه وزن خصوصا افزایش بافت چربی دیواره و زیر شکم می‌تواند علت بروز مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 شود، در کودکان دیابت نوع 2 بسیار بسیار ناشایع و بسیار مرتبط با ژنتیک است. در کودکان تقریبا همیشه دیابت از نوع توقف ترشح انسولین از پانکراس است که ارتباطی به وزن کودک ندارد و یک اختلال در سیستم ایمنی بدن هست . برعکس این کودکان علیرغم پرخوری به سرعت دچار کاهش وزن می‌شوند و بروز این دیابت بسیار ناگهانی است و کودک چند روز تا چند هفته بعد از علایمی نظير پرخوری ، پرنوشی، پر ادراری و کاهش وزن دچار حالتی حمله مانند از درد شکمی شدید و به دنبال آن کاهش سطح هوشیاری و تنفس تند می‌شوند. در ۵۰% این کودکان، این حمله که DKA نامیده می‌شود اولین تظاهر این نوع دیابت در کودک است. اگر کودک شما واقعا اجازه ی نمونه گیری خون نمی‌دهد که بعید می‌دانم ضروری باشد با بررسی این علائم پرخوری بدون افزایش وزن ، لکه های پررنگ پوستی در قسمت‌های مختلف بدن بخصوص گردن، شانه، زیر بغل و کشاله ران ، پر نوشی و پرادراراری، گرفتن آزمایش ادرار و وجود قند یا کتون در ادرار بعد از یک وعده غذای شیرین، در شرایط سلامت کامل، می‌تواند علامتی هشدار دهنده برای پیگیری بیشتر باشد.

داشتن مو