نشستن مقابل روانشناس می‌تواند برای هر کسی ترسناک باشد. وقتی اولین بار غریبه‌ای را می‌بینیم و می‌خواهیم از مشکلاتی که ماه‌ها و حتا سال‌ها در ذهن ما بالا و پایین شده‌اند، حرف بزنیم، نمی‌دانیم از کجا شروع کنیم و چه باید بگوییم. از طرف دیگر گاهی اطمینان نداریم روانشناس چقدر می‌تواند به ما کمک کند. فکرش هم اضطراب‌آور است و به همین دلیل ممکن است هرگز دست به تلفن نبریم و به روانشناس مراجعه نکنیم.

مراجعه به روانپزشک برای خیلی از ما ضروری است. چون زندگی پر از مسائل پیچیده و تصمیم‌های سخت است و گاهی به‌تنهایی از پس مدیریت و حل کردن همه‌ی مشکلات برنمی‌آییم.

برای بعضی‌ها رفتن پیش روانشناس کار خجالت‌آوری‌ست که باید از دیگران پنهانش کنند. شاید فکر کنیم ما آدم بی‌سوادی نیستیم، دیوانه و مجنون هم نیستیم. مشکلاتی داریم که بالاخره حل‌شان می‌کنیم. آخرش هم حق را به خودمان می‌دهیم که وقت مشاوره نگیریم.

واقعیت این است که آدم‌ها به‌خاطر مسائل مختلفی به مشاور نیاز دارند؛ می‌خواهند رضایت بیشتری از زندگی‌شان داشته باشند، از درون‌شان آگاه‌تر شوند یا افکار پراکنده‌شان را مرتب کنند. مشاوره کار خجالت‌آوری نیست و ایرادی ندارد که به کمک حرفه‌ای یک فرد متخصص نیاز داشته باشیم.

نکند وقت بگیریم، این همه راه برویم، به‌سختی حرف‌های یواشکی‌مان را بگوییم و در مقابل روانشناس لبخند بزند و بگوید این که مشکلی نیست. نکند به نگرانی‌های من بخندد یا بگوید این مشکلات فقط در ذهن من وجود خارجی دارند و من شلوغش کرده‌ام. شاید وقتی از اتاق روانشناس بیرون می‌آیم، ذهنم آشفته‌تر از قبل شده باشد. یادمان باشد با پیش‌داوری درمورد مراجعه به روانشناس، مشکل ما حل نخواهد شد.

ممکن است نگرانی‌ها و مشکلات‌مان را تعریف کنیم و بعد ببینیم چه دردهای عمیقی داشته‌ایم؛ متوجه شویم حتی روانشناس هم نگران ما و زندگی نابه‌سامان ما شده است. شاید بگوید باید به روانپزشک یا بیمارستان روانی برویم و مشکل بزرگ ما را نتواند به‌تنهایی حل کند.

مشکل ما کوچک باشد یا بزرگ،‌ ترس از برخورد و واکنش بد روانشناس نمی‌گذارد دست به‌کار شویم و برای بهتر شدن شرایط قدمی برداریم.

با در نظر گرفتن همه ی این مسائل باید تصمیم بگیریم که چقدر به مشاوره نیاز داریم و به چه میزانی افکار ما راجع به گرفتن مشاوره میتواند اشتباه باشد و به سلامت روح و روان ما ضرر برساند.