بیماری پدوفیلی یا میل جنسی به کودکان و درمان پدوفیلیا

بیماری پدوفیلی یک اختلال روانی است که در آن فرد، جذب کودکان شده و نسبت به آن‌ها افکار جنسی دارد. این اختلال که به پدوفیلیا معروف است، هم برای فرد و هم برای کودکان درگیر مشکلات جدی ایجاد می‌کند. البته پدوفیلیا با کودک آزاری یکسان نیست و آمار نشان داده است که حدود 50 درصد از کودکان آزار دهنده به پدوفیلیا مبتلا نیستند.

در این مقاله اطلاعاتی در مورد این اختلال از جمله علائم و علل و همچنین راه‌های درمان آن ارائه خواهیم کرد. علاوه بر این، تفاوت بین پدوفیلی به عنوان یک اختلال و کودک آزاری یا تجاوز جنسی را روشن خواهیم کرد.

پدوفیلیا چیست؟

پدوفیلیا نوعی بیماری و اختلال جنسی است که در نام خود دو قسمت دارد: «پدو» به معنای کودک و «فیلیا» به معنای عشق.

بیماری پدوفیلی از دیرباز وجود داشته و افراد زیادی را مبتلا کرده است. زمانی است که شخصی کشش جنسی شدیدی نسبت به کودکان داشته باشد. این مشکل اصلا طبیعی نیست و یک اختلال روانی محسوب می شود. پدوفیلیا معمولاً مردان را بیش از زنان مبتلا می‌کند. لازم است بدانید که داشتن رابطه با یک نوجوان 12 تا 13 ساله در سن 16 سالگی پدوفیلی محسوب نمی شود زیرا به دلیل رشد طبیعی جنسی است و نشانی از اختلال ندارد. در این ناهنجاری، فرد معمولاً به کودکانی که به آن‌ها دسترسی دارد آسیب می‌رساند. بیماران پدوفیل را می توان به دو دسته تقسیم کرد: پدوفیل های فعالی که به طور فیزیکی با کودکان ارتباط می‌گیرند و بیماران پدوفیلی منفعل که فقط درباره آن‌ها خیال پردازی می‌کنند.

علائم بیماران پدوفیلی

بر اساس کتابی به نام راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، برای تشخیص بیماری پدوفیلی، فرد باید حداقل به مدت 6 ماه این علائم را نشان دهد:

• عملکرد خوب فرد در بخش‌های مهم زندگی مانند موقعیت‌های اجتماعی یا کاری با اخلال مواجه می‌شود.
• داشتن تخیلات، تمایلات یا رفتارهای جنسی قوی و مکرر درباره کودکان پیش از بلوغ (معمولاً 13 سال یا کمتر).
• داشتن حداقل 16 سال سن.
• هراس از مرگ و یا پیر‌شدن که باعث تمایل به رابطه با کودکان می‌شود.

دلایل ایجاد بیماری پدوفیلی

بیماری پدوفیلی می تواند توسط عوامل بسیاری از جمله ژنتیک یا محیط ایجاد شود. یکی از عوامل محیطی تجاوز جنسی در دوران کودکی است. مطالعات نشان می دهد که هورمون ها و رفتارهای مخفی ممکن است با پدوفیل مرتبط باشد، به ویژه از آنجایی که رفتار پرخاشگرانه و تولید این هورمون ها در افراد چپ دست یا افراد با ضریب هوشی پایین شایع تر است.

محققان بر این باورند که ترکیبی از عوامل در محیط و مغز ما می تواند به این اختلال کمک کند. برخی از این عوامل عبارتند از: عدم حمایت در دوران کودکی، اختلالات رشدی، برخی ناهنجاری های مغزی و تغییرات بیولوژیکی. مطالعات نشان داده اند که ناهنجاری هایی در لوب تمپورال و قشر پیشانی که مسئول کنترل تکانه ها و رفتارها هستند، در بیماران پدوفیلی دیده می شود. علاوه بر این، کاهش ماده خاکستری در آمیگدال و هیپوتالاموس که در رشد جنسی نقش دارند، مشاهده شده است. علاوه بر این، الگوی یادگیری یک فرد و رفتارهای متفاوتی که از اطرافیان خود مشاهده می‌کند نیز به ایجاد بیماری پدوفیلی کمک می‌کند.

تغییرات ژنتیکی مرتبط با هورمون هایی مانند آندروژن، استروژن و سروتونین نیز بر مشکلات رفتار جنسی در پدوفیل ها تأثیر می‌گذارد. با همه این تفاسیر اما، هنوز برای درک کامل این اختلال به تحقیقات بیشتری نیاز است.

ویژگی افراد مبتلا به بیماری پدوفیلی

افراد مبتلا به بیماری پدوفیلی دارای ویژگی‌هایی هستند که در ادامه به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم:

• آنها اغلب افراد مورد اعتماد و مورد احترام در جامعه هستند و دارای مناصب نفوذی هستند.
• تمایل به داشتن روابط بهتر با کودکان نسبت به سایر بزرگسالان دارند.
• آن‌ها گروه سنی خاصی از کودکان را ترجیح می دهند و به دنبال فرصت هایی برای حضور در اطراف آن‌ها هستند
• پدوفیلی‌ها اغلب هم کودکان و هم بزرگسالان را دوست دارند و معمولاً مردان بالغی هستند.
• آن‌ها مطالبی مانند کتاب های عاشقانه یا فیلم های مخصوص کودکان یا بزرگسالان را با محتوای جنسی جمع آوری می کنند.
• از بودن در کنار کودکان بیشتر از بزرگسالان احساس راحتی می‌کنند.
• جذب آن‌ها بیشتر به سمت دختران و پسران پیش از بلوغ است.
• آن‌ها اغلب با سایر پدوفیل ها ارتباط برقرار می کنند و ویدئوهایی از کودک آزاری را به عنوان راهی برای شرکت در این فعالیت آزاردهنده به اشتراک می گذارند.
• ممکن است به طور مخفیانه کودکان را با اهداف جنسی تعقیب کنند.
• تماس بدنی مانند دست زدن یا بوسیدن به تدریج افزایش می یابد تا خواسته های آن‌ها برآورده شود.
• راه ها و مکان هایی را برای خلوت شدن با کودکان به دور از چشمان دیگران پیدا می کنند.
• علیرغم فعالیت های غیرقانونی، معمولا دارای شخصیت غیر تهاجمی هستند.
• بسیاری از پدوفیل‌ها در دوران کودکی خود آزار جنسی را تجربه کرده اند و به دنبال کودکانی در همان محدوده سنی هستند.
• در مورد بچه ها طوری صحبت می کنند که انگار در مورد یک شریک عاشقانه صحبت می کنند.

پدوفیلی در زنان هم وجود دارد؟

اگرچه این موضوع بسیار کمتر از مردان شایع است اما موارد مستندی وجود دارد که نشان می‌دهد زنان نیز پدوفیلیا دارند. پدوفیل‌های زن از نظر جنسی جذب کودکان پیش از بلوغ می‌شوند. ضمن اینکه اکثریت قریب به اتفاق زنان، مانند مردان، تمایلات پدوفیلیک از خود نشان نمی دهند.

درواقع تعداد کمی از زنان این اختلال را دارند، اما تفاوت زیادی بین آن‌‌ها و مردان وجود دارد. یکی از تفاوت‌های اصلی این است که زنان در کنار علاقه‌شان به کودکان، تمایل بیشتری به رفتار جنسی بزرگسالان نیز دارند.

فرق پدوفیلیا و تجاوز جنسی

پدوفیلیا زمانی است که فردی احساسات، تمایلات یا تخیلات قوی در مورد کودکان دارد، اما معمولا آن‌ها را به صورت واقعی عملی نمی‌کند اما سوء استفاده جنسی از کودک زمانی است که کسی واقعاً کارهایی را با کودکان انجام دهد.

پدوفیل ها معمولا افکار جنسی در مورد کودکان دارند، اما آزار دهنده جنسی در نظر گرفته نمی‌شوند زیرا بر اساس این افکار عمل نمی‌کنند. در صورتی که سوء استفاده کنندگان افرادی هستند که هیچ گونه احساس جنسی نسبت به کودکان ندارند اما همچنان برای لذت خود به آن‌ها تجاوز می‌کنند.

بیماری پدوفیلی و رابطه آن با تجاوز جنسی در کودکی

بیماری پدوفیلی و سوء استفاده جنسی در دوران کودکی یکسان نیستند. ممکن است برخی از افرادی که علاقه جنسی به کودکان دارند خودشان قربانی آزار جنسی در دوران کودکی شده باشند، اما اکثر افرادی که آزار جنسی در دوران کودکی را تجربه کرده‌اند، تمایلات پدوفیلیک ندارند. برخی از نظریه ها نشان می دهند که بین تجربه سوء استفاده جنسی در دوران کودکی و افزایش احتمال درگیر شدن در رفتارهای نامناسب جنسی در آینده از جمله بیماری پدوفیلی، ارتباط وجود دارد.

بین افرادی که علاقه جنسی به کودکان دارند و افرادی که بر اساس خواسته های آن‌ها عمل می‌کنند، تفاوت وجود دارد. داشتن افکار، فانتزی جنسی یا جذابیت های پدوفیلیک غیرقانونی نیست، اما سوء استفاده جنسی از کودکان غیرقانونی و بسیار غیراخلاقی است.

راه های درمان اختلال پدوفیلیا

برای درمان بیماری پدوفیلی، یک روان درمانگر ابتدا باید وجود آن را در فرد تأیید کند. افراد مبتلا به این بیماری تمایلات جنسی خود را آشکارا بیان نمی کنند، بنابراین تشخیص می تواند کمی سخت باشد. متأسفانه، یکی از روش‌های مورد استفاده مشاهده پورنوگرافی کودکان توسط فرد می‌باشد.

روش های درمانی مختلفی برای افراد مبتلا به بیماری پدوفیلی وجود دارد. یکی از آن‌هاشامل درمان شناختی-رفتاری است که برای این کار استفاده می‌شود.

• عدم مصرف آندروژن، یک درمان دارویی است که باعث کاهش هورمون‌های مردانه به ویژه تستوسترون در بدن یک بیمار پدوفیل می شود. این درمان به محدود کردن و به حداقل رساندن میل جنسی کمک می کند. داروهای بلوک کننده هورمون، مانند مسدود کننده های تستوسترون، برای سرکوب میل جنسی در مجرمان جنسی استفاده می شود و در مورد این اختلال نیز کاربرد دارد.
• اخته کردن، اگرچه منسوخ شده و در بسیاری از کشورها وحشیانه تلقی می شود اما قبلاً به عنوان وسیله ای برای درمان بیماری پدوفیلیا استفاده می‌شد.
• هورمون‌های آزادکننده گنادوتروپین در مقایسه با سایر درمان‌های محدودکننده هورمون مؤثرتر بوده و عوارض جانبی کمتری دارند. یکی از عوارض جانبی مثبت این هورمون درمانی این است که میل جنسی بیماران پدوفیل را کاهش می دهد.
• برخی از مهارکننده‌های بازجذب سروتونین که برای درمان اختلال وسواس فکری عملی استفاده می‌شوند، در درمان اختلالات جنسی نیز مؤثر بوده‌اند.
• رفتار درمانی روش دیگری برای درمان بیماری پدوفیلی است که بر تغییر الگوهای فکری و متعاقباً رفتار آن‌ها تمرکز دارد. در این درمان از تکنیک های مختلفی مانند شرطی سازی تفکر، آموزش تفکر و مهارت های اجتماعی و آموزش همدلی استفاده می شود.
• بیزاری درمانی شکلی از رفتار درمانی است که هدف آن مرتبط کردن پیامدهای منفی با افکار جنسی پدوفیل است. این نوع درمان از تکنیک های تجسم برای ایجاد پاسخ منفی به خیالات فرد در مورد تجاوز جنسی استفاده می‌کند.
• مشاوره با روانپزشک آنلاین یکی از راه‌های بسیار مناسب برای طی کردن مسیر درمان و خلاص شدن از افکار پدوفیلیایی است.

از آنجایی که سطح تستوسترون در خون این افراد افزایش می‌یابد، پزشکان از داروهای کاهش دهنده هورمون نیز استفاده می‌کنند. ضمن اینکه در برخی موارد مشارکت خانواده در طول جلسات درمانی نیز ضروری است.

بیشتر بدانید: اضطراب جنسی چیست؟

پیشگیری از آزار جنسی کودکان توسط افراد مبتلا به بیماری پدوفیلی

در زندگی فرزندتان مشارکت داشته باشید

زمانی را با فرزندتان بگذارید و در فعالیت‌های او حضور داشته باشید. مطمئن شوید که فرزندتان هرگز با غریبه ها تنها نمی ماند، حتی اگر آن‌ها از بستگانتان باشند.

از دوربین استفاده کنید

اگر پرستار بچه استخدام می کنید، یک دوربین مخفی در خانه خود راه اندازی کنید تا امنیت فرزندتان را تضمین کنید.

خطرات آنلاین را آموزش دهید

به کودک خود در مورد خطرات آنلاین آموزش جامعی بدهید. استفاده از اینترنت آن‌ها را کنترل کنید و قوانینی را برای محدود کردن کردن استفاده آن تنظیم کنید.

حمایت عاطفی داشته باشید

با فرزندتان یک رابطه قابل اعتماد ایجاد کنید. بگذارید بداند که همیشه می‌تواند با شما صحبت کند زیرا سوء استفاده‌کنندگان کودکانی را هدف قرار می‌دهند که احساس می‌کنند مورد بی‌توجهی قرار گرفته‌اند.

لمس نامناسب را آموزش دهید

به کودک خود در مورد لمس مناسب و نامناسب آموزش دهید. توضیح دهید که هیچ کس نباید قسمت خصوصی شما را لمس کند و اینکه نه بگویید و از موقعیت‌های این چنینی دور شوید. از روش هایی مانند “لمس خوب، لمس بد، لمس پنهان” برای کمک به درک آنها استفاده کنید.

به دنبال تغییرات رفتاری باشید

به هرگونه تغییر در رفتار فرزندتان توجه کنید. از او سؤالاتی در مورد روزی که سپری کرده بپرسید، از جمله اینکه آیا لمس نامناسبی را تجربه کرده یا خیر. اگر کودک شما موردیی از سوء استفاده را فاش کرد، او را باور کنید و از او حمایت کنید، حتی اگر آن فرد آزاردهنده قابل اعتماد به نظر برسد.

آموزش دهید

آموزش جنسی نوجوانان را جدی بگیرید زیرا از سن 12 سالگی، کودکان باید از والدین آموزش جنسی دیده باشند. به آن‌ها در مورد اندام‌های خصوصی و نام‌های خاص آن بخش‌ها آموزش دهید. با اطلاعات کامل، کمتر احتمال دارد توسط دیگران مورد سوء استفاده قرار گیرند.

سوالات متداول