اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک وضعیت پیچیده است که بر توانایی فرد برای تعامل و تفسیر دنیای اطراف تأثیر می گذارد. این یک وضعیت مادام العمر است که می تواند چالش های مهمی در ارتباطات، تعامل اجتماعی و رفتار ایجاد کند. در حالی که هیچ دلیل واحدی برای ASD وجود ندارد، عوامل مختلفی وجود دارد که می تواند خطر ابتلا به این بیماری را در فرد افزایش دهد.

مشاوره آنلاین با متخصص مغز و اعصاب

این مقاله مروری جامع بر ASD، از جمله علل، علائم، تشخیص، درمان و پیشگیری از آن ارائه می‌کند. ما همچنین بهترین راه‌های مدیریت این بیماری و ارائه برخی درمان‌های خانگی برای مبتلایان به ASD را مورد بحث قرار خواهیم داد. در نهایت، اطلاعاتی در مورد اینکه چه متخصصانی باید برای درمان ASD مراجعه کنند، ارائه خواهیم کرد.

اختلال طیف اوتیسم چیست

اوتیسم یا اختلال طیف اوتیسم (ADS)، طیف گسترده‌ای از یک وضعیت است که با چالش‌هایی در مهارت اجتماعی، رفتارهای تکراری، ارتباطات کلامی و غیر کلامی مشخص می‌شود. با استفاده از این اصطلاح گسترده، می‌توان گروهی از اختلالات رشد عصبی را توصیف کرد. اوتیسم یک نوع مشخص ندارد و ما با زیرگروه‌هایی مواجهیم که بیشتر تحت تاثیر ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی قرار دارند.

اختلال طیف اوتیسم یک اختلال عصبی و رشدی است که بر توانایی فرد برای برقراری ارتباط، تعامل و رفتار تأثیر می گذارد. این یک وضعیت مادام العمر است که می تواند چالش های مهمی در تعامل اجتماعی، ارتباطات و رفتار ایجاد کند. ASD یک اختلال طیفی است، به این معنی که علائم و شدت بیماری می تواند از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت باشد.

ASD یک وضعیت پیچیده است که با مشکل در تعاملات اجتماعی، ارتباطات و رفتار مشخص می شود. افراد مبتلا به ASD اغلب در تعاملات اجتماعی مانند برقراری تماس چشمی، درک زبان بدن و درگیر شدن در مکالمات مشکل دارند. آنها همچنین ممکن است در برقراری ارتباط، مانند استفاده از زبان برای بیان خود یا درک آنچه دیگران می گویند، مشکل داشته باشند. افراد مبتلا به ASD ممکن است رفتارهای چالش برانگیزی مانند رفتارهای تکراری، مشکل در تغییر، و مشکل در انتقال از خود نشان دهند.

انواع مختلف اوتیسم

راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی موسوم به DSM-5 توسط انجمن روان‌پزشکی آمریکا منتشر شده است. این راهنما که آخرین نسخه‌ آن در سال ۲۰۱۳ منتشر شد، توسط پزشکان برای تشخیص انواع اختلالات روانپزشکی استفاده می‌شود. در این راهنما پنج زیرگروه مختلف اختلال طیف اوتیسم معرفی می‌شود:

• با یا بدون همراهی نقص ذهنی
• با یا بدون همراهی نقص زبانی
• همراه با یک بیماری پزشکی یا ژنتیکی شناخته شده یا یک عامل محیطی
• همراه با اختلال رشد عصبی، ذهنی یا رفتاری
• همراه با کاتاتونیا

ممکن است مبتلایان یک یا چند مورد از این مشخصات را داشته باشند.
جز موارد بالا، ممکن است در افراد طیف اوتیسم یکی از اختلالات زیر تشخیص داده شود:

• اختلال اوتیسم
• سندرم آسپرگر یا نشانگان خفیف اوتیسم
• اختلال رشد فراگیر
• اختلال تجزیه در کودکی

قرص ریسپریدون را به عنوان دارویی برای اوتیسم بیشتر بشناسید

بیماران اوتیسمی

ممکن است اوتیسم در کودکی و با روش‌های مختلف شناسایی شود یا در بزرگسالی تشخیص داده شود. مواجهه با بیماران اوتیسم و فضایی که در آن رشد یافته و بزرگ شده‌اند، تاثیر زیادی بر عملکرد آنان در بزرگسالی دارد. نقص در عملکرد شناختی که به‌طور معمول در بیماران اوتیسم مشاهده می‌شود، شامل اختلالات حافظه، توجه و همچنین اختلالات عملکرد اجرایی از جمله برنامه‌ریزی، انعطاف‌پذیری شناختی، کسب مهارت و تفکر انتزاعی است.

علائم اوتیسم زمانی که فرد کودک است بروز پیدا می‌کند. از آن جمله می‌توان به اختلال در برقراری ارتباط و پیشرفت اشاره کرد

علائم اختلال طیف اوتیسم

علائم اختلال طیف اوتیسم از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است. علائم شایع آن عبارتند از:

• مشکلات در تعاملات اجتماعی، مانند برقراری تماس چشمی، درک زبان بدن و درگیر شدن در گفتگو.
• مشکلات در برقراری ارتباط، مانند استفاده از زبان برای بیان خود یا درک آنچه دیگران می گویند.
• رفتارهای تکراری، مانند تکان دادن، چرخیدن، یا تکرار کلمات یا عبارات خاص.
• مشکل در تغییر، مانند مشکل در انتقال از یک فعالیت به فعالیت دیگر.
• حساسیت های حسی، مانند بیزاری از صداها، بافت ها یا بوهای خاص.

علت بیماری اختلال طیف اوتیسم

علت دقیق ASD ناشناخته است، اما تحقیقات نشان می دهد که احتمالاً به دلیل ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است. در حالی که هیچ دلیل واحدی برای ASD وجود ندارد، عوامل مختلفی وجود دارد که می تواند خطر ابتلا به این بیماری را در فرد افزایش دهد. این عوامل شامل موارد زیر می‌شود.

• عوامل ژنتیکی: تحقیقات نشان می دهد که عوامل ژنتیکی در ASD نقش دارند. برخی جهش ها یا تغییرات ژنتیکی ممکن است احتمال ابتلای فرد به این بیماری را افزایش دهد.

• عوامل محیطی: برخی عوامل محیطی، مانند قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی یا سموم خاص، ممکن است خطر ابتلا به ASD را در فرد افزایش دهد.

• سابقه خانوادگی: سابقه خانوادگی ASD ممکن است خطر ابتلا به این بیماری را در فرد افزایش دهد.

• عوامل رشدی: برخی عوامل رشدی، مانند تولد زودرس یا وزن کم هنگام تولد، ممکن است خطر ابتلا به اوتیسم را در فرد افزایش دهد.

با نشانه‌های بیش فعالی در این مطلب آشنا شوید

کودکان اوتیسم را می‌توان به چند روش شناسایی کرد. آزمایش غربالگری و سایر روش‌های ژنتیکی به تشخیص اوتیسم در کودکان کمک می‌کنند

تشخیص اختلال طیف اوتیسم در کودکان

ASD معمولاً توسط تیمی از متخصصان مانند متخصص اطفال، روانشناس یا متخصص مغز و اعصاب تشخیص داده می شود. تیم رفتار و رشد فرد را ارزیابی می کند تا مشخص کند که آیا معیارهای ASD را برآورده می کند یا خیر. تیم همچنین ممکن است از ابزارهای تشخیصی مانند پرسشنامه یا مصاحبه برای ارزیابی رفتار و رشد فرد استفاده کند.

غربالگری رشد

آکادمی اطفال آمریکا توصیه می‌کند که همه‌ کودکان در سن ۱۸ و ۲۴ ماهگی تحت آزمایش ASD قرار بگیرند. آزمایش غربالگری می‌تواند به شناسایی زودهنگام کودکانی که می‌توانند ASD داشته باشند کمک کند. این کودکان ممکن است از تشخیص و مداخله‌ به موقع بهره‌مند شوند و با کمک آن، زندگی طبیعی‌تری را طی کنند. چک لیست اصلاح شده برای اوتیسم در کودکان نوپا، یک ابزار غربالگری رایج است که توسط بسیاری از متخصصان کودک استفاده می‌شود.

این پرسش‌نامه غربالگری اوتیسم، حدود بیست سوال دارد که توسط والدین پر می‌شود. سپس متخصصان اطفال می‌توانند از پاسخ‌‎های ارائه شده، برای شناسایی کودکانی که ممکن است در معرض خطر ASD باشند استفاده کنند. لازم به ذکر است که غربالگری یک تشخیص نیست، بلکه نقطه‌ ورود به تشخیص این بیماری است. کودکانی که غربالگری مثبتی برای ASD دارند لزوماً مبتلا به این اختلال نیستند.

سایر آزمایشات و بررسی‌ها

پزشک کودک ممکن است ترکیبی از آزمایشات را برای اوتیسم پیشنهاد کند. از جمله:

• آزمایش DNA برای بیماری‌های ژنتیکی که برای این کار می‌توانید از بخش آزمایش در منزل نیز استفاده کنید
• ارزیابی رفتاری
• آزمایش‌های دیداری و شنیداری برای رد کردن هرگونه مشکل بینایی و شنوایی که مربوط به اوتیسم نیستند
• غربالگری کاردرمانی
• پرسشنامه‌های پیشرفتی

تشخیص اختلال طیف اوتیسم به‌طور معمول توسط تیمی از متخصصان انجام می‌شود. این تیم ممکن است شامل روان‌شناسان کودک، متخصصین کاردرمانی یا آسیب‌شناسان گفتار و زبان باشد.

درمان بیماری اختلال طیف اوتیسم

هیچ درمانی برای اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد، اما انواع مختلفی از درمان ها وجود دارد که می تواند به مدیریت این بیماری کمک کند. درمان ASD معمولاً شامل ترکیبی از درمان‌ها مانند گفتار درمانی، کاردرمانی و رفتار درمانی است. این درمان ها می توانند به فرد مبتلا به ASD کمک کنند تا ارتباطات، تعاملات اجتماعی و رفتار خود را بهبود بخشد.

داروی مناسب برای درمان اوتیسم

در حالی که هیچ دارویی به طور خاص برای درمان اختلال طیف اوتیسم تایید نشده است، داروهای خاصی ممکن است برای مدیریت علائم خاص مرتبط با این بیماری استفاده شوند. این داروها ممکن است شامل داروهای ضد روان پریشی، ضد افسردگی و محرک ها باشد. توجه به این نکته ضروری است که این داروها فقط باید تحت نظر متخصص مغز و اعصاب مصرف شوند.

برخی از افراد در این طیف ممکن است در مقابل این روش‌ها، پاسخ خوبی دهند در حالی که برخی دیگر ممکن است هیچ واکنشی به این روش‌ها ندهند. برخی از درمان‌های جایگزین نیز وجود دارند که شامل موارد زیر هستند:

• ویتامین‌ها با دوز بالا
• چلیشن تراپی که شامل دفع فلزات سنگین از بدن است
• اکسیژن درمانی هایپرباریک
• قرص ملاتونین برای رفع مشکلات خواب

تحقیقات در مورد درمان‌های جایگزین متفاوت است و برخی از این روش‌های درمانی می‌توانند خطرناک باشند. قبل از انتخاب هر یک از این روش‌ها، والدین باید با کمک پزشکان و متخصصان از خطرات احتمالی درمان‌های جایگزین آگاه شوند.

رژیم غذایی مناسب اختلال طیف اوتیسم

هیچ رژیم غذایی خاصی برای افراد مبتلا به اوتیسم معرفی نشده است. با این وجود برخی از متخصصان در حـال بررسی تغییرات رژیم غذایی به عنوان راهی برای کمک به این افراد هستند. پایه و اساس رژیم اوتیسم پرهیز از مواد افزودنی مصنوعی شامل مواد نگهدارنده، رنگ و شیرین‎کننده است و در عوض روی غذاهای سالم متمرکز می‌شود؛ مانند میوه و سبزیجات تازه، مقدار زیادی آب و چربی اشباع نشده.

راه‌های پیشگیری از اوتیسم

در حال حاضر هیچ راه شناخته شده ای برای جلوگیری از اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد. با این حال، مراحل مختلفی وجود دارد که می‌توان برای کاهش خطر ابتلا به این بیماری در فرد انجام داد. این مراحل عبارتند از:

• تغذیه سالم
• ورزش منظم
• اجتناب از قرار گرفتن در معرض سموم
• انجام معاینات منظم
• کاهش استرس

راه های مدیریت کردن بیماری اختلال طیف اوتیسم

هیچ درمانی برای اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد، اما انواع مختلفی از درمان ها و استراتژی ها وجود دارد که می تواند به مدیریت این بیماری کمک کند. این موارد شامل:

• رفتار درمانی: رفتار درمانی می تواند به فرد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم کمک کند تا یاد بگیرد که چگونه با دیگران تعامل کند، ارتباط موثرتری برقرار کند و رفتارهای چالش برانگیز را مدیریت کند.

• گفتار درمانی: گفتار درمانی می تواند به فرد مبتلا به ASD کمک کند تا مهارت های ارتباطی خود را بهبود بخشد.

• کاردرمانی: کاردرمانی می تواند به فرد مبتلا به ASD کمک کند تا بیاموزد چگونه کارهای روزمره خود را انجام دهد، مانند لباس پوشیدن و غذا خوردن.

• دارو: داروهای خاصی ممکن است برای مدیریت علائم خاص مرتبط با ASD استفاده شوند.

اختلال طیف اوتیسم در کودکان

اوتیسم در کودکان ممکن است پروسه رشد ذهنی آن‌ها را کندتر از همسالانشان کند. به عنوان مثال یک کودک دو ساله که به این بیماری مبتلا نیست، ممکن است به بازی‌های ساده علاقه نشان دهد و یک کودک چهارساله که به اوتیسم مبتلا نیست از انجام فعالیت و بازی با کودکان دیگر لذت ببرد.اما کودکان مبتلا به آن ممکن است در تعامل با دیگران مشکل داشته باشند یا به‌طور کلی از آن‌ها متنفر باشند. كودكان اوتیسمی ممكن است رفتارهای تکراری از خود بروز دهند،

در خوابیدن مشكل داشته باشند و یا چیزهای غیرخوراکی را به دهان ببرند و بخورند. همچنین ممکن است پیشرفت آن‌ها بدون وجود یک محیط ساختاریافته یا یک روتین ثابت و مشخص، دشوار باشد. اگر فرزند شما مبتلا به این عارضه است، احتمال دارد مجبور باشید با معلمان او همکاری نزدیکی داشته باشید تا اطمینان حاصل کنید که فرزندتان در کلاس موفق می‌شود.

ورزش و اوتیسم

کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است دریابند که انجام برخی ورزش‌ها می‌توانند در بهبود کلی وضعیت آنان موثر باشد. هر نوع ورزشی که کودکان مبتلا به اوتیسم از آن لذت می‌برند، از جمله پیاده‌روی و سرگرمی‌های ساده، می‌تواند برای آن‎‌ها مفید باشد. شنا و قرار گرفتن در معرض آب هم می‌تواند به عنوان یک ورزش و فعالیت حسی اثرگذار باشد.

بعضی اوقات ورزش‌ها و فعالیت‌هایی که در آن‌ها تماس‌های فیزیکی برقرار می‌شود، برای کودکان مبتلا به این بیماری دشوار است. می‌توانید به جای این ورزش‌ها، از سایر فعالیت‌هایی که چالش‌‎برانگیزند و در عین حـال حواس را هم تقویت می‌کنند کمک بگیرید.

با وجود آن‌که تعداد پسران مبتلا به اوتیسم نسبت به دختران بیشتر است اما به معنای عدم ابتلای دختران به اوتیسم نیست. در واقع شناسایی این اختلال در دختران دشوارتر است

درمان های خانگی برای اوتیسم

در حالی که هیچ درمان شناخته شده ای برای ASD وجود ندارد، انواع مختلفی از درمان های خانگی وجود دارد که ممکن است به مدیریت این بیماری کمک کند. این درمان های خانگی عبارتند از:

• رژیم غذایی: خوردن یک رژیم غذایی سالم و متعادل ممکن است به مدیریت علائم ASD کمک کند.

• ورزش: ورزش منظم می تواند به کاهش استرس و بهبود سلامت کلی کمک کند.

• خواب: خواب کافی برای سلامت کلی مهم است و می تواند به مدیریت علائم ASD کمک کند.

• ریلکسیشن: تکنیک های تمدد اعصاب، مانند تنفس عمیق و مدیتیشن، می تواند به کاهش استرس و بهبود سلامت کلی کمک کند.

• تعامل اجتماعی: درگیر شدن در فعالیت های اجتماعی، مانند بازی با دوستان یا شرکت در رویدادهای اجتماعی، می تواند به بهبود مهارت های اجتماعی کمک کند.

تاثیر اوتیسم بر دختران

بیماری اوتیسم اغلب به عنوان بیماری پسران شناخته می‌شود و طبق مشاهدات، در پسران چهار برابر دختران رواج دارد. با این‌حال این بدان معنا نیست که دختران به اوتیسم مبتلا نمی‌شوند.

در حقیقت طبق تخمین منابع معتبر از هر ۱۵۲ دختر یک نفر به این عارضه مبتلا است. اوتیسم حتی ممکن است در زنان بالغ نیز متفاوت باشد. دختران مبتلا به آن ممکن است ساکت‌تر باشند یا احساسات خود را پنهان کنند و به‌نظر می‌رسد می‌توانند بهتر با موقعیت‌های اجتماعی کنار بیایند. این موارد تشخیص اوتیسم را در دختران دشوارتر می‎کند. در مقایسه با دهه‌های اخیر، اوتیسم زودتر و با دقت بیشتری آزمایش شده و تشخیص داده می‌شود و همین موضوع باعث شده تا این بیماری در افراد بیشتری تشخیص داده شود.

عمر کودکان اوتیسم

اوتیسم به‌طور معمول به عنوان یک بیماری کشنده یا ناتوان‌کننده شناخته نمی‌شود. این وضعیت، تهدیدکننده‌ زندگی نیست، اما برخی از شرایط به‌طور بالقوه می‌توانند در طول عمر این افراد تاثیر داشته باشند.

تحقیقاتی که در سوئد انجام شده، نشان می‌دهد که افراد مبتلا به اوتیسم ۱۶ سال زودتر از هم‌سالان خود می‌میرند. خودکشی یکی از دلایل عمده‌ مرگ زودهنگام افراد مبتلا است. طبق این تحقیقات میزان خودکشی در دختران مبتلا به ASD و افرادی که شکل خفیفی از این بیماری را دارند بیشتر است، زیرا این گروه از وضعیت خود و مشکلات احتمالی آن آگاهی بیشتری دارند. یک مطالعه در سال ۲۰۱۶ نشان می‌دهد بزرگسالان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دو برابر بیشتر در خطر احتمال مرگ زودرس قرار دارند. خودکشی و صرع از عوامل عمده‌ مرگ زودرس افراد اوتیسمی است.

بین  ۲۰ تا ۴۰ درصد افراد مبتلا به این بیماری، به صرع نیز مبتلا هستند و این بیماری اغلب در سال‌های نوجوانی تشخیص داده می‌شود. محققان در یک تحقیق در سال ۲۰۱۷ به این نتیجه رسیده‌اند که احتمال مرگ در کودکان و نوجوانان کم سن و سال مبتلا به این بیماری،  ۴۰ برابر بیشتر از سایر کودکان است. محققان می‌گویند افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم كه با چالش‌هایی در زمینه مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی روبرو هستند، در سن حدود ۶۳ سالگی می‌میرند که این سن برای عموم مردم ۷۲ سال است.

بیشتر بخوانید: اختلال یادگیری در کودکان

اختلال طیف اوتیسم در بزرگسالان

خانواده‌‏هایی که عزیزان مبتلا به اوتیسم دارند ممکن است نگران زندگی او در بزرگسالی باشند. اقلیتی از بزرگسالان مبتلا به ASD می‌توانند به‌طور مستقل به زندگی یا کار ادامه دهند. با این حال، بسیاری از بزرگسالان مبتلا به این بیماری در طول زندگی خود نیاز به کمک مداوم دارند. برخی روش‌های درمانی در سال‌های اولیه زندگی می‌تواند به بیشتر شدن استقلال و کیفیت بهتر زندگی این افراد کمک کند.

گاهی اوتیسم در افرادی که در این طیف قرار دارند، زود و به‌موقع تشخیص داده نمی‌شود. این مشکل تا حدی به دلیل عدم آگاهی پزشکان است. اگر شما هم مشکوک به اوتیسم بزرگسالان هستید، حتما از یک متخصص کمک بگیرید و پس از تشخیص، درمان‌های مناسب را شروع کنید.

بهترین متخصص برای درمان اوتیسم

علائم ASD از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است، اما علائم رایج شامل مشکلات در تعاملات اجتماعی، ارتباطات و رفتار است. ASD معمولاً توسط تیمی از متخصصان مانند متخصص اطفال، روانشناس یا متخصص مغز و اعصاب تشخیص داده می شود. درمان ASD معمولاً شامل ترکیبی از درمان‌ها مانند گفتار درمانی، کاردرمانی و رفتار درمانی است. برخی از داروهای خاص نیز ممکن است برای مدیریت علائم خاص مرتبط با این بیماری استفاده شوند.

هیچ راه شناخته شده ای برای پیشگیری از ASD وجود ندارد، اما اقدامات مختلفی وجود دارد که می توان برای کاهش خطر ابتلا به این بیماری در فرد انجام داد. همچنین انواع مختلفی از درمان های خانگی وجود دارد که ممکن است به مدیریت این بیماری کمک کند، مانند خوردن یک رژیم غذایی سالم، ورزش منظم و خواب کافی. برای درمان ASD ممکن است با متخصصان مختلفی از جمله متخصص اطفال، روانشناس، متخصص مغز و اعصاب، گفتار درمانگر و کاردرمانگر مشورت شود.

اما برای درمان ASD ممکن است با متخصصان مختلفی مشورت شود، از جمله:

• متخصص اطفال: یک متخصص اطفال می تواند مراقبت های پزشکی ارائه دهد و به تشخیص و مدیریت این بیماری کمک کند.

• روانشناس: یک روانشناس می تواند مشاوره ارائه دهد و به مدیریت علائم ASD کمک کند.

• متخصص مغز و اعصاب: یک متخصص مغز و اعصاب می تواند مراقبت های پزشکی ارائه دهد و به تشخیص و مدیریت بیماری کمک کند.

• گفتار درمانگر: گفتار درمانگر می تواند به بهبود مهارت های ارتباطی کمک کند.

• کاردرمانگر: یک کاردرمانگر می تواند به بهبود مهارت های زندگی روزمره کمک کند.

منبع

www.autismspeaks.org

www.healthline.com

www.frontiersin.org

www.nhs.uk

سوالات متداول