اگر بیماری بسیار جدی دارید که نیاز به مراقبت روزانه دارد، این توانایی شما را در برقراری ارتباط با دیگران تحت تاثیر قرار می دهد. این بیانیه برای بسیاری از افراد روشن است، اما تعداد کمی از مردم در مورد این موضوع به دید یک فرد مبتلا به بیماری روانی می نگرند .

اولین چیزی که ممکن است شخص مبتلا به اختلال دوقطبی را برای ایجاد روابط به چالش بکشد، خود شرمساری (یا شرمساری درونی) است که منجر به انزوای شخص می گردد. شرمساری درونی یعنی که فرد پیامهای منفی را که در مورد افرادی که مبتلا به بیماری روحی هستند را که دریافت میکند بدرون خود می ریزد . مردم احساس بدی در مورد شان دارند و این افراد عزت نفس کمی دارند، زیرا پیام های جامعه در مورد اختلال دو قطبی و سایر بیماری های روحی تخریب کننده است.

وقتی شخصی احساس بدی در مورد خودش دارد، برقراری ارتباط با دیگران می تواند برایش بسیار دشوار باشد. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است از برقراری روابط اجتناب کنند، زیرا آنها به اندازه کافی برای دیگران احساس خوبی ایجاد نمی کنند. گاهی اوقات این احساسات حتی به سرعت رشد می کنند و باعث می شود افراد با بیماری های روانی دیگران را در روابط موجود شان کنار می گذارند. این می تواند به انزوای اجتماعی شان منجر شود. می‌توانید مقاله قرص الانزاپین و کاربردهای آن را نیز در این باره بخوانید

مسئله دوم که ممکن است بر توانایی یک فرد مبتلا به اختلال دوقطبی برای برقراری روابط با دیگران تاثیر بگذارد و رایج است. افراد مبتلا به بیماری روانی می توانند به شدت بر روی یک رویه برای سلامتی شان تکیه کنند. این ممکن است به معنای رفتن زودهنگام به رختخواب ، خواب طولانی تر از حد معمول و زمان بندی صرف وعده های غذایی بصورت دقیق ، عدم توانایی در انجام ندادن حرکات ورزشی و غیره باشد. یک برنامه سختگیرانه حاوی بسیاری از این اجزا ممکن است فرد با اختلال دو قطبی را مجبور کند از شب نشینی ها، مهمانی ها و رویدادهای اجتماعی دیگری که در جدول زمانی آنها نیست، اجتناب کند .

همچنین مهم است که به یاد داشته باشید که علائم اختلال خلقی – دوره های کنترل نشده تغییرات خلقی شدید – می تواند باعث جدایی در روابط بصورت موقت یا دائم شود.

قرص ریسپریدون را به عنوان دارویی برای اوتیسم بیشتر بشناسید

بعلاوه، بعضی افراد مبتلا به اختلال دوقطبی نه تنها به دلیل پیام های منفی اجتماعی در مورد بیماری روانی احساس ناراحتی می کنند، بلکه ممکن است دیگران احساس کنند که افراد مبتلا به اختلال دوقطبی خوب نیستند. پیام های شایع در مورد آنهایی که دارای اختلال دوقطبی هستند عبارتند از:

• افراد مبتلا به اختلال دوقطبی قابل اعتماد نیستند.
• افراد مبتلا به اختلال دوقطبی خشونت آمیز یا خطرناک هستند.
• افراد مبتلا به اختلال دوقطبی غیر قابل پیش بینی هستند.
• افراد مبتلا به اختلال دو قطبی ثبات ندارند.
• افراد مبتلا به اختلال دوقطبی نمی توانند خشم خود را کنترل کنند.

• • جدایی اجباری از گروه های همکار
  • روابطی که در آن اختلال دوقطبی تشخیص داده شود ، رها می شوند
  • هر مشکلی در رابطه ، متهم فرد با اختلال دوقطبی است.
  • تبعیض علیه کسانی که مبتلا به اختلال دوقطبی هستند.
  • سوءاستفاده از آنهایی که اختلال دوقطبی دارند

.

بنابراین افراد مبتلا به اختلال دوقطبی نه تنها با احساس بدی در مورد خودشان مواجه هستند، ، بلکه با پیشگویی دیگران در مورد خودشان نیز مواجه هستند. جای تعجب نیست که برای افراد مبتلا به اختلال دوقطبی برقراری روابط را دشوار می کند.

غلبه بر موانع در برقراری روابط برای افراد مبتلا به اختلال دوقطبی آسان نیست.

نکته کلیدی که باید به خاطر داشته باشید این است که تعمیم ندهیم و کسانی که دارای اختلال دوقطبی هستند به عنوان یک گروه بیش از هر گروه دیگری قضاوت شوند. یک فرد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است مشکلاتی درکنترل کردن خشم خود داشته باشد، اما این بدان معنا نیست که همه افراد با اختلال دوقطبی اینگونه هستند . یک فرد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است یک رشته روابطی داشته باشد که در آن به فرد دیگری که با او در رابطه است آسیب بزند ، اما مطمئنا همه افراد مبتلا به اختلال دوقطبی اینگونه نیستند . اعتقاد به این ایده که شما به خاطر یک بیماری روحی به دیگران صدمه بزنید، نادرست و شکست خورده است، که مفهوم آن این است که فردی با اختلال دوقطبی به شما به دلیل یک وضعیت پزشکی صدمه وارد می کند.

هیچکس نمی تواند پیشنهاد کند که کسانی که مبتلا به سرطان هستند به دلیل بیماری خود ارتباطات اجتماعی نامناسبی را داشته باشند و هیچ کس نباید چنین تصور کند که ممکن است فرد مبتلا به  بیماری روحی نیز اینگونه باشد.